PAŁAC - HISTORIA

Nie do końca jasna jest etymologia nazwy miejscowości. Najbardziej prawdopodobną jest wersja, według której Spławie jest po prostu przeniesioną z mowy potocznej nazwą zwyczajową. „Spławie” stanowi pochodną raczej już nieużywanego słowa spławiać, odnoszącego się do spławu drewna. W miejscowości oprócz szeregu stawów na południe od folwarku istniały rozległe mokradła, gdzie była możliwość spławiania drewna, i stąd mogła utrwalić się nazwa podobna do dzisiejszego brzmienia.

Pierwszym  wzmiankowanym posiadaczem folwarku w 1364 roku był pochodzący z Dolnej Saksoni Guncerz Pradel, posiadający już dobra Stare Bojanowo, Nietążkowo oraz Unin, w roku 1398 zakupił dobra Spławie, oraz około roku 1400 wraz z bratem Mikołajem odziedziczył dobra Bronikowo.

W roku 1448 Spławie, Stare Bojanowo i Żydowo objęli Andrzej i Wincenty Bojanowscy – wnuczęta Guncerza.

Na początku XVI wieku folwark należał do Piotra Spławskiego, w 1505 odbywa się zajazd na dwór w Spławiu i Mikołaj Bojanowski zagarnia majątek; w 1542 jako właścicieli wymienia się Andrzeja i Jana Bojanowskich, a od 1557 roku tylko Andrzeja.

Na początku XVII wieku w majątku Spławie gospodarzy Franciszek Zakrzewski i w 1608 roku buduje dwór, z którego piwnice i dekoracja kominkowa przetrwały do czasów obecnych.

Wg. źródeł: „Dwór otoczony był lipami, i zabudowany z czterech stron. W środku znajdował się dziedziniec, a tylne domostwa zawierały składy, piwnice i lochy żelaznymi kratami obudowane. Główna część dworzyszcza mieściła izby, kaplicę i salę jadalną. Sufit w tej Sali był z drewna a na podciągach wyryty był rok 1608. Kominek był w kształcie ołtarza, z figurami, kolumnami i arabeskami z datą 1624. Piece szczególnego kształtu okryte mnóstwem figur wypukłych składały się tylko z trzech sztuk. Na każdym z nich był rok wyryty. Przy rozbieraniu budowli ocalić postanowiono tylko budowę przedkominkową z herbem Bończa po jej samym środku”. Franciszek Zakrzewski majątek wraz z dworem przekazuje synowi Karolowi w 1668 roku.

Po 1727 dobra należą do Krystyny z Żychlińskich Złotnickiej, a ta oddaje ziemię synom.

Pod koniec XVIII wieku dobra Spławie przejmuje Onufry Krzycki – członek Sejmu Wielkiego oraz kawaler orderu św. Stanisława.

W roku 1802 właścicielami Spławia zostają członkowie rodu Skarżyńskich herbu Bończa.

Ważnym wydarzeniem w dziejach majątku Spławie była przebudowa starego dworu.

Adam Skarżyński w 1840 roku na miejscu wcześniejszego drewnianego dworu postawił nowy pałac zaprojektowany przez słynną berlińską pracownię architektoniczną Schinkla.            Autor tego projektu ur. 13 marca 1781 w Neuruppin Karl Friedrich Schinkel to niemiecki architekt, urbanista, projektant i malarz, jeden z wybitniejszych twórców  klasycyzmu w Królestwie Prus. W latach 1803-1805 Schinkel odbył podróż studialną do Włoch gdzie poznał się z Wilhelmem Humboltem. Podróż ta miała związek ze Spławiem, ponieważ Schinkel podobnie jak wielu innych niemieckich architektów był zauroczony stylem włoskim.              W 1810, dzięki protekcji swego przyjaciela Humbolta został asesorem budowlanym rządu pruskiego, a od 1815 roku był odpowiedzialny za wszystkie projekty budowlane na terenie Prus. W 1816 Król Prus Fryderyk Wilhelm III zlecił Schinklowi przebudowę centrum Berlina, by uczcić zwycięstwo Prus nad Napoleonem.

Nie sposób wymieniać wszystkie projeky Schinkla. Na terenie woj. Dolnośląskiego zprojektował między innymi pałac w Kamieńcu Ząbkowickim dla królewny niderlandzkiej Marianny Orańskiej i Albrechta Hohenzollerna księcia Prus. Ciekawostką jest, że koszt budowy tego monumentalnego neogotyckiego pałacu to cztery tony złota.

Budowle na terenie całej Polski                                                                                                                                                                                                                         Województwo wielkopolskie, Wielkopolska, Poznań  Schinkel zaprojektował między innymi:

- Pałac w Owińskach koło Poznania

- Pałacyk myśliwski w Antoninie koło Ostrowa Wlkp. dla księcia Antoniego Radziwiłła

- Dawny kościół ewangelicki w Gnieżnie

- Dawny kościół ewangelicki w Śmiglu

- Dawny kościół ewangelicki w Wolsztynie

- Dawny kościół ewangelicki, obecnie kościół św. Stanisława Kostki w Złotowie

- Kościół św. Stanisława Biskupa w Buku

- Przebudowa zamku w Kórniku

- Dawny kościół ewangelicki w Międzychodzie

- Pałac arcybiskupi w Gnieźnie

- Mauzoleum dla księcia Antoniego Radziwiłła w Antoninie koło Poznania

Województwo lubuskie, Zielona Góra

- Kościół w Słońsku ( wieża )

- Kościół i plebania w Międzyrzeczu

- Nagrobek Weroniki Rostel na starym cmentarzu w Gorzowie Wielkopolskim

Województwo dolnośląskie, Dolny Śląsk, Wrocław

- Pomnik feldmarszałka Michaiła Kutuzowa w Bolesławcu

- Dawny kościół ewangelicki – obecnie Muzeum Filumenistyczne w Bystrzycy Kłodzkiej

- Dawny kościół ewangelicki w Mysłakowicach

- Pałac w Kamieńcu Ząbkowickim

- Pomnika Archanioła Michała w Karpnikach

- Ratusz w Oławie

- Ratusz w Głogowie

- Kościół w Olesznie Podgórskiej

- Kościół przypałacowy w Oławie

- Ewangelicki kościół św. Elżbiety w Kątach Wrocławskich

- Fasada ogrodowa klasztoru benedyktynów w Legnickim Polu

- Kościół  we wsi Grodziec

- Mauzoleum rodu Yorck von Wartenburg przy pałacu w Oleśnicy Małej

- Zamek Leśna na Szczytniku

Województwo opolskie, Opole

- Kościół ewangelicki w Ozimku

- Kościół w Wójcicach

Województwo małopolskie, Małopolska, Kraków

- Kościół św. Marcina w Krzeszowicach

Województwo śląskie, Śląsk, Katowice

- Gmach sądu w Raciborzu

Województwo zachodniopomorskie, Pomorze zachodnie, Szczecin

- Kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Czaplinku

- Studzienka św. Ottona z Bambergu w Pyrzycach

- Ratusz w Kołobrzegu

- Sanktuarium Matki Boskiej Brzeskiej w Brzesku

- Kościoły w Tarnowie, Lestkowie, Białym Zdroju, Chwalimie, Cybowie, Krzemieniu

Województwo kujawsko-pomorskie, Kujawy i Pomorze, Bydgoszcz

- Kościół Trójcy Świętej w Toruniu

- Gmach rejencji w Bydgoszczy

- Kościół w Jeżewie

- Kościół w Kokocku

- Kościół w Przysiersku

- Kościół św. Jakuba Apostoła w Tucholi

- Kościół w Straszewie

- Klasycystyczny pałac Jakuba Marcina Schonborna w Ostromecku

Województwo pomorskie, Pomorze, Gdańsk

- Gmach dawnego gimnazjum miejskiego w Gdańsku

- Kościół św. Jana Bosko – Gdańsk Orunia

- Kościół ewangelicki na terenie zamku w Człuchowie

- Kościół w Borzechowie

- Gmach gimnazjum w Kwidzynie

Województwo warmińsko-mazurskie, Warmia i Mazury, Olsztyn 

- Kościół w Lidzbarku Warmińskim

- Kościół ewangelicki w Wielbarku

- Dawny kościół ewangelicki w Dobrym Mieście

- Dawny kościół ewangelicki w Braniewie

- Kościół parafialny w Giżycku

- Kościół w Białej Piskiej (wieża)

- Kościół w Kobułtach

- Kościół ewangelicko-augsburski pod wezwaniem Jezusa Zyjącego w Lidzbarku

- Kościół w Sterławkach Wielkich

- Kościół w Gąskach

- Kościół w Silginach

- Kościół w Mikołajkach

Województwo mazowiecke, Mazowsze, Warszawa

- Pałac Kronenberga w Warszawie (Friedrich Hitzig – uczeń Karla Friedricha Schinkla)

Województwa: podlaskie ( Białystok ), lubelskie ( Lublin ), łódzkie ( Łódź ), świętokrzyskie                 

( Kielce ), podkarpackie ( Rzeszów ) – brak danych.

Cechą siedzib doby romantyzmu była duża różnorodność typów budowli, urozmaicenie ich funkcji oraz charakteru. Następuje zmiana funkcji siedzib wiejskich, przestają być ośrodkami władzy, słabnie ich znaczenie reprezentacyjne. Pojawia się inna typowa dla romantyzmu koncepcja siedziby mieszkalnej pełniącej funkcje kulturowe: zamek-biblioteka czy pałac-muzeum. W dobie romantyzmu powstaje architektura inspirowana przez style tradycyjne (historycyzm). Modny staje się gotyk angielski (zamki w Kórniku, Rokosowie, Będlewie).

W stylu neogotyckim wzniesiono zaledwie drobną część powstałych po roku 1830 pałaców, które w większości mają charakter „renesansowy”.

Ta koncepcja architektoniczna nawiązuje do dwóch typów pałacu, wykształconych i spopularyzowanych przez berlińskie środowisko architektoniczne:

  1. typ „willi włoskich” charakteryzuje się prostym, symetrycznie ukształtowanym budynkiem z nieznacznie wyniesioną wystawką piętra na osi (np. pałacyk-willa w Wojnowie, Czaczu, Pakosławiu, Rakoniewicach).
  2. typ odwołujący się do formy toskańskiej, ma często fasadę identycznie skomponowaną, ale wzbogaconą o wysoką, dostawioną asymetrycznie z boku wieżę (pałac w Spławiu, Kuźnicy Czarnkowskiej, Kobylim Polu).

Toskańską formę pałacu w Spławiu podkreśla urokliwy park krajobrazowy z dwoma stawami i strumieniem. Założenie parkowe powstało w pierwszej połowie XIX wieku i zajmuje powierzchnię ok. 6 hektarów. Najstarsze nasadzenia znajdują się w południowej części parku i obejmują okazałe lipy drobnolistne i wiązy. W drzewostanie po stronie północnej gatunkiem dominującym jest wiąz i kasztan. Znajdziemy tam także olchy, jesiony i świerki. Chociaż w Wielkopolsce jest wiele podobnych w stylu i formie obiektów, to pałac w Spławiu wydaje się być jednym z ciekawszych i piękniejszych. Ponieważ w okolicach Śmigla brakuje ładnych założeń parkowych tym bardziej interesującym okazuje się park krajobrazowy w Spławiu z jego unikalną dla okolicy roślinnością.

Spośród wielu byłych właścicieli Spławia, najciekawszą postacią był chyba żyjący w latach 1850-1910 dr Witold Skarżyński herbu Bończa. Ojcem Witolda był Adam Skarżyński, oficer z okresu Powstania Listopadowego. Matka Paulina pochodziła z rodziny Gorzyńskich. Jej ojciec był z kolei powstańcem zesłanym za działalność antyrosyjską na Kaukaz.

Jak to było w zwyczaju rodzin ziemiańskich, do piętnastego roku życia, Witold wiedzę zdobywał w domu rodzinnym od zatrudnionych przez jego rodziców prywatnych nauczycieli.

Następnym etapem jego edukacji było gimnazjum, początkowo w Lesznie a później w Poznaniu – stolicy prowincji, gdzie w roku 1869 złożył egzamin dojrzałości.

W roku akademickim 1869/1870 podjął studia filozoficzne na Uniwersytecie w Bonn, a następnie przez dwa semestry uczęszczał na wykłady wydziału prawa Uniwesytetu w Berlinie. Wybuch wojny z Francją w 1870 roku, na pewien czas przerwał berlińskie studia Skarżyńskiego. W tym czasie, czyli zimą 1870 roku podjął studia w Akademi Rolniczej w Proszkowie (Proskau) na Śląsku.

Po zakończeniu wspomnianej wojny, nie przerywając studiów rolniczych ponownie zaczął uczęszczać na wykłady filozofii w Berlinie.

W ostatnim semestrze studiów Witold Skarżyński należał do Towarzystwa Ekonomicznego, którym kierował Adolf Wagner. W tym samym czasie brał udział w prywatnych wykładach Eugeniusza Duchringa. Później przyznawał, że właśnie tym uczonym zawdzięczał najwięcej. Stykał się również z teoriami Rudolfa, Barona, Holzendorfa, Harmsa, Droysena i Micheleta.

Po trzech latach studiów, w roku 1873 Uniwersytet Fryderyka Wilhelma przyznał Witoldowi Skarżyńskiemu tytuł doktora filozofii. Tytuł przyznany mu został na podstawie pracy o Piotrze Boisguillbercie, do której materiały zbierał jeszcze przed podjęciem studiów, podczas pobytu w Paryżu na przełomie lat 1869/1870.

Następnie, Witold Skarżyński przebywał w Krakowie na Uniwersytecie Jagiellońskim. W celach naukowych spędził pewien czas we Francji i w Anglii.

Pragnieniem Witolda było zdobycie posady pracownika naukowego jednej z wyższych uczelni niemieckich. W tym celu, w roku akademickim 1877/1878 złożył na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Wrocławskiego pracę z dziedziny historii ekonomiki.

Jego praca habilitacyjna dotyczyła teorii Adama Smitha. Była to obszerna, krytyczna praca o Smithie, która miała umożliwić autorowi zdobycie tytułu prywatnego docenta ekonomiki. W swojej pracy Skarżyński wystąpił jako zwolennik myśli związanych z Fryderykiem Listem, Eugeniuszem Duhringiem oraz Henrykiem Carey'em. Niestety, zdobycie tytułu „prywatnego docenta”” nie powiodło się. Władze Uniwersytetu we Wrocławiu odrzuciły wspomnianą pracę. Wydaje się, że powodem tego faktu była niezgodność poglądów prezentowanych przez autora z zapatrywaniami profesorów wrocławskiej uczelni. Ujęcie problemu w sposób odmienny od powszechnie panującego wtedy przywiązania do zasad wolnego rynku.

Można dzisiaj stwierdzić, że wiele przemyśleń oraz wniosków wyciąganych przez Skarżyńskiego, dotyczących np. protekcjonizmu państwowego, o kilka lat wyprzedzały ich „odkrycie” przez świat ekonomiczny. Wprowadzona przez Bismarcka polityka protekcyjna, była typem gospodarki zalecanej dla państwa właśnie w pracy habilitacyjnej Witolda Skarżyńskiego. Jak już wspomniałem, Witold Skarżyński był zdecydowanym krytykiem Adama Smitha i zasad wolnego rynku. Ciekawe, że pomimo odrzucenia, praca Skarżyńskiego corocznie cytowana była podczas wykładów profesora Adolfa Wagnera. Związane to było z tym, że Bismarck oficjalnie w tym właśnie czasie wprowadził w Niemczech politykę ekonomiczną zalecaną przez Skarżyńskiego - politykę protekcyjną. Pobyt Witolda Skarżyńskiego we Wrocławiu trwał dwa lata.

Wraz z pogrzebaniem planów związanych z pracą naukową, Witold osiadł w rodzinnym Spławiu i przystąpił do działań społecznych i oświatowych na terenie Wielkopolski.

Działał w wielu organizacjach. Wymieńmy kilka z nich: Towarzystwo Pomocy Naukowej dla dziewcząt polskich w Poznaniu, Związek Spółek Zarobkowych i Gospodarczych, Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk, Centralne Towarzystwo Gospodarcze w Wielkim Księstwie Poznańskim. Poza pracą w polskich organizacjach gospodarczych, był również aktywnym politykiem.

Od roku 1879 był kandydatem a od 1881 roku posłem do Sejmu Pruskiego. Wybrany  z okręgu gnieźnieńsko – wągrowieckiego posłem był jedynie przez jedną kadencję.                    W roku 1884 odmówił ponownego kandydowania. W liście otwartym do Centralnego Komitetu Wyborczego wyjaśnił powody swojej rezygnacji z kandydowania, motywując ją negatywną oceną działalności Koła Polskiego w Berlinie.

 Po zakończeniu pracy poselskiej ponownie działał w polskich organizacjach. Był między innymi członkiem Wielkopolskiej Izby Rolniczej oraz członkiem ściślejszego komitetu Poznańskiego Ziemstwa Kredytowego i rady nadzorczej banku tejże instytucji.

W 1892 roku pod obrady ówczesnego Sejmu pruskiego wszedł projekt, dotyczący izb rolniczych. Spośród wielu ekonomistów niemieckich i polskich, niemiecki związek rolników, właśnie Witoldowi Skarżyńskiemu zlecił napisanie projektu o kredycie ziemskim. Projekt ten w imieniu Wielkopolskiej Izby Rolniczej przedstawiony został niemieckiemu ministerstwu rolnictwa.

Skarżyński zajmował się również wydawnictwem  oraz wykładami na tematy ekonomiczne i społeczne. Wykładał w Poznaniu, Toruniu Bydgoszczy, Krakowie i Lwowie.

Spośród wydawnictw, wymienić należy najgłośniejsze.

 W roku 1892 wydał broszurę, w której zamieścił treść swoich poznańskich i krakowskich odczytów o tematyce socjalnej.

W 1897 roku wydana została najbardziej znana jego praca, która cieszyła się szerokim zainteresowaniem wśród społeczeństwa zaboru pruskiego. Broszura nosiła tytuł „Nasza sprawa”.

W pracy tej Witold Skarżyński zawarł swój program polityczny. Starał się pogodzić legalizm wobec rządu z obroną narodowego bytu ludności polskiej.

Z dzisiejszego punktu widzenia podobać się może ogólna intencja patriotyczna tego wydawnictwa, choć zawiera ono wiele sprzeczności a idee autora u wielu osób wywoływać mogą wiele zastrzeżeń i wątpliwości.

Takie właśnie wątpliwości wywołuje np. pozytywny stosunek Skarżyńskiego do Kanclerza Bismarcka i jego polityki protekcyjnej, która prowadziła co prawda do szybkiego wzrostu dochodów państwa ale z drugiej strony polegała na bezwzględnym i stałym wynaradawianiu ludności, która po 1870 znalazła się  w granicach nowego Cesarstwa Hohenzolernów – w tym także Polaków.

Polityka Kanclerza w pewnym stopniu korzystnie wpływała na warunki bytu rolniczej ludności w Wielkopolsce (chociaż za cel główny miała rozkwit regionów przemysłowych Rzeszy), niemniej pojawiło się w tym czasie wiele zarządzeń eksterminacyjnych. Przykładem może być ustawa Tidemanna z roku 1886 dotycząca wykupu ziemi z rąk polskich właścicieli i osiedlania na ich miejscu kolonistów niemieckich.

Sprzeczności zauważyć można w tym, że raz autor gani wybujałą politykę germanizacyjną rządu Rzeszy a z drugiej strony przewiduje w przyszłości przyjaźń narodów polskiego i niemieckiego. Skarżyński nie widział miejsca dla sprawy polskiej w polityce międzynarodowej, a jednak, w innym miejscu swojej pracy wiąże jej rozwiązanie z przyszłą wojną światową, którą słusznie przewidział.

Jakkolwiek krytycznie można oceniać pracę Skarżyńskiego, nie można się nie zgodzić z jego stwierdzeniem mówiącym, że: Polacy winni w polityce zająć stanowisko wyczekujące, przynajmniej w zaborze pruskim i rosyjskim, a cały wysiłek skierować na sprawy społeczno – ekonomiczne, ponieważ warunkiem istnienia narodu polskiego jest zachowanie polskiego stanu posiadania, obyczajów, pracy i języka. Jeśli tylko Polacy to osiągną, wówczas mogą podjąć zabiegi o odzyskanie niepodległości.

 W tej kwestii, przekonania Skarżyńskiego przypominają realizm Druckiego – Lubeckiego i ideę pracy organicznej z okresu pozytywizmu.

Krytycy postawy Witolda Skarżyńskiego i jemu podobnych powinni zdawać sobie sprawę z sytuacji w jakiej przyszło im żyć. Przełom XIX i XX wieku to czas bardzo szybkiego rozwoju państw zaborczych a szczególnie Niemiec. Z tym rozwojem związany był wzrost zamożności społeczeństwa zamieszkującego cesarstwo, także polskiej części. Coraz dostatniejsza egzystencja pod panowaniem zaborcy nie sprzyjała podtrzymywaniu idei niepodległości Polski bez wsparcia ze strony jednego z trzech zaborców. Stąd chyba taka a nie inna postawa wielu podobnych Skarżyńskiemu.

Po dwudziestu latach wstrzymywania się od kandydowania, w roku 1903 ponownie został wybrany i piastował mandat poselski parlamentu niemieckiego. Mandat swój zdobył w okręgu sobie bliskim tj. Kościan, Śmigiel, Grodzisk, Nowy Tomyśl.

Lata 1903 – 1910 prawie całkowicie poświęcił pracy w parlamencie. W tym okresie, z powodu zajęć w Berlinie wycofał się z pracy w polskich  organizacjach naukowych, których był wybitnym członkiem.

Pisząc o życiu osobistym Witolda Skarżyńskiego wspomnieć należy jego małżeństwo. W roku 1887 poślubił urodzoną w Bonikowie Annę Chłapowską, córkę Szczepana i Marii z Ponińskich.  Witold Skarżyński był człowiekiem głęboko wierzącym. Wraz z żoną miał troję dzieci. Dwie córki i syna. Najstarsza córka wstąpiła do zgromadzenia sióstr sercanek. Pozostałe dzieci to córka Paulina i syn Adam.

Witold Skarżyński zmarł dnia 1 września 1910 roku w Aix Bains w Sabaudii. Powodem zgonu był nagły atak serca. Do Francji, względnie zdrowy Skarżyński wyjechał chcąc odwiedzić przebywającą tam na kuracji, cierpiącą żonę.

Jego ciało złożono w rodzinnym grobowcu znajdującym się w kościele parafialnym w Wonieściu oddalonym o kilka kilometrów od rodzinnego Spławia.

Chcąc utrwalić  Jego zasługi przy Towarzystwie Czytelni Ludowych powołano fundusz jego imienia.

Podczas pogrzebu, Władysław Seyda w imieniu polskiego Koła Parlamentarnego w Berlinie mówił o Witoldzie Skarżyńskim jako  o apostole pracy. Porównał go jednocześnie z Polakami tej miary co Kołłątaj, Staszic, Małachowski, Lubecki.

Od roku 1909 Spławie przejmuje na krótki czas syn Witolda, Adam Skarżyński.

W latach 1916 – 1928 Spławiem zarządzał Karol Krusenstern, syn Aleksandra i Marii ze Skarżyńskich. Przed wybuchem II Wojny Światowej w latach 1928 – 1939 Spławie było w posiadaniu Henryka Bończy Skarżyńskiego, bratanka Witolda.

Podczas II Wojny Światowej majątek znajdował się pod zarządem Niemca – Oldenburga, który przed wojną był zarządcą folwarku Jezierzyce wchodzącego w skład majątku Wonieść,

Majątek Spławie wraz z nieistniejącym obecnie folwarkiem Polesie liczył 460 ha ( Polesie liczyło ok. 80 ha ), w tym 330 ha ziemi ornej.

W roku 1946 przeprowadzono ponowną parcelację  przejmując z dniem 21 września 1946 roku posiadłość ziemską rodziny Skarżyńskich na rzecz Skarbu Państwa a w latach 50-tych utworzono spółdzielnię produkcyjną. (poprzednia parcelacja – dobrowolna, zakładająca odszkodowania dla właścicieli przeprowadzana była w latach 1925 – 1939)

Pałac wraz z otaczającym go parkiem przejmuje Państwowe Sanatorium dla Psychicznie i Nerwowo chorych w Kościanie.

W połowie lat 60-tych Sanatorium przekazuje obiekt w dzierżawę Spółdzielni „Szczotkarz” w Poznaniu, a następnie Wytwórni Wyrobów Tytoniowych w Kościanie. W owym czasie pomieszczenia pałacowe stanowiły magazyn wyrobów tytoniowych.

Na przełomie lat 1976/1977 pałac wraz z parkiem przechodzi we władanie Cukrowni Kościan.

W okresie tym obiekt doprowadzony został do kompletnej ruiny .

W latach 80-tych przeprowadzono prace remontowe mające na celu przygotowanie pałacu do przebudowy. Remontowano dachy i przebudowano jedną z klatek schodowych oraz stropy.

Pomiędzy rokiem 1997-1998 właścicielem Pałacu był pochodzący ze Śmigla  lekarz medycyny Paweł Szymanowski, który w roku 1999 odsprzedał go Danucie i Adamowi Wawrzyniakom również ze Śmigla. Budynek pałacu w dużym zakresie został odrestaurowany i udostępniony mieszkańcom regionu.

W najbliższych planach w pałacu powstać ma dom seniora, mieszkania senioralne i apartamenty senioralne - SENIOR RESIDENCE Pałac Spławie. Nie będzie to typowy dom starców czy dom opieki, lecz dom spokojnej starości, gdzie mieszkanie senioralne oferuje możliwość niezależnego życia - independent life w klimacie wiejskiej ciszy i spokoju. Rezydencja Seniora Pałac Spławie stworzy możliwość pobytu dla seniorów niezależnych, chcących smakować życie w warunkach komfortu i bezpieczeństwa i swoje srebrne lata spędzić w pałacu.

SENIOR RESIDENCE - Pałac Spławie, Rezydencja Seniora, Dom Seniora artysty, malarza, rzeźbiarza, aktora, pisarza, poety. Dom spokojnej starości muzyka, wokalisty,tancerza, piosenkarza. Apartamenty dla seniorów lekarzy, prawników, adwokatów, sędziów. Dom opieki, Dom starców, Apartamenty senioralne, Mieszkania dla emerytów,